Η παροχή ανατροφοδότησης (θετικής ή αρνητικής) μπορεί να αποτελέσει έναν από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για τη βελτίωση της μάθησης - ωστόσο, έρευνες δείχνουν ότι μεγάλο ποσοστό των παρεμβάσεων ανατροφοδότησης στην πραγματικότητα κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό.
Σε γενικές γραμμές η ανατροφοδότηση υποστηρίζει την πρόοδο των μαθητών, οικοδομεί τη μάθηση, επιλύει προβλήματα και καλύπτει έτσι το χάσμα μεταξύ του σημείου που βρίσκεται ένας μαθητής και του σημείου που θα έπρεπε να βρίσκεται.
Το feedback από τον εκπαιδευτικό προς του μαθητές καλό είναι να ακολουθεί τις παρακάτω βασικές αρχές:
Θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ πως ο εκπαιδευτικός έχει θέσει τα θεμέλια για αποτελεσματική ανατροφοδότηση μέσα από την αποτελεσματική διδασκαλία που έχει προηγηθεί με στόχο την ενθάρρυνση των μαθητών και την προώθηση της μάθησης.
Είναι καλό να αποφεύγεται η ανατροφοδότηση που σχετίζεται με το άτομο. Συνήθως είναι γενική, χωρίς τις απαιτούμενες πληροφορίες και χαρακτηρίζει τα άτομα αναφορικά με τις ικανότητες ή τις αδυναμίες τους. Κλασικά παραδείγματα προς αποφυγή αποτελούν οι παρακάτω δηλώσεις:
◊ Υπέροχα! Είσαι εξαιρετικός στην ορθογραφία!
◊ Καλά τα πήγες, αλλά μπορείς και καλύτερα.
◊ Περίμενα περισσότερα από εσένα, αυτό είναι πολύ φτωχό.
◊ Φανταστικά είσαι γεννημένη μαθηματικός!
Η ανατροφοδότηση πρέπει να δίνεται σε σχέση με τη δραστηριότητα, το μάθημα και την αυτορρύθμιση των μαθητών.
1. Η ανατροφοδότηση που επικεντρώνεται στη βελτίωση μιας συγκεκριμένης εργασίας, μπορεί να σχολιάζει αν μια απάντηση είναι σωστή ή λανθασμένη, να δώσει ένα βαθμό, και να προσφέρει συγκεκριμένες συμβουλές σχετικά με το πώς θα βελτιωθεί η μάθηση.
Π.χ. στα μαθηματικά, οι μαθητές καλούνται να διατάξουν κάποια αντικείμενα από το μεγαλύτερο στο μικρότερο. Ο δάσκαλος εξηγεί σε ένα παιδί: "Σχεδόν έφτασες, αλλά ένα από αυτά τα αντικείμενα είναι ανάποδα. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις ξανά το μέτρο και να δεις ποιο από τα δύο αντικείμενα είναι πραγματικά το πιο μακρύ;"
2. Το φίντμπακ στοχεύει στην κατανόηση ενός θέματος με απώτερο στόχο να εφαρμοστεί γενικότερα σε όλα τα μαθήματα.
Π.χ. στο μάθημα της ιστορίας, οι μαθητές συζητούν στην τάξη για την 25η Μαρτίου. Ο δάσκαλος παρατηρεί ότι δεν χρησιμοποιείται αρκετά η ιστορική ορολογία και εξηγεί στους μαθητές: "Οι ιστορικοί χρησιμοποιούν την κατάλληλη ιστορική ορολογία. Σε αυτό το σημείο θέλω ο καθένας από εσάς να χρησιμοποιήσει έναν εξειδικευμένο όρο που μάθαμε, όπως "ελληνική επανάσταση" ή "1821".
3. Οι υποδείξεις που παρέχουμε συμβάλλουν στη βελτίωση της ικανότητα του ίδιου του μαθητή να σχεδιάζει, να παρακολουθεί και να αξιολογεί τη μάθησή του.
Π.χ. στη φυσική, οι μαθητές έχουν να κάνουν ένα πείραμα. Ένα παιδί δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει. Ο δάσκαλος τον προτρέπει να επανεξετάσει και να σχεδιάσει τις κινήσεις του: "Κοιτά τις σημειώσεις στο τετράδιό σου για τα βήματα που έχουμε χρησιμοποιήσει στο μάθημα. Νομίζω ότι μία από αυτές θα μπορούσε να σε βοηθήσει να λύσεις αυτό το πρόβλημα".
ΥΓ.: Η ανατροφοδότηση σε μαθητές από 5 έως 18 ετών πρέπει να προσεγγίζεται συστηματικά κι όχι ως μεμονωμένο γεγονός σε όλα τα μαθήματα.
Πηγή: https://educationendowmentfoundation.org.uk/