Θαρρώ που και που, πως η ποίηση είναι κάτι παρεξηγημένο. Πιστεύουμε, λανθασμένα πολλές φορές, πως είναι δυσνόητη, δύσκολη ή για ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό κι έτσι αποφεύγουμε να διαβάσουμε ένα ποίημα. Όμως, για να διαβάσεις, να κατανοήσεις και να νιώσεις ένα ποίημα δεν χρειάζεται ούτε να είσαι μεγάλος ηλικιακά, ούτε να έχεις εξειδικευμένες γνώσεις.
Όλοι μας έχουμε ανάγκη να διαβάζουμε ποιήματα και σίγουρα τα χαιρόμαστε πολύ, σαν κάτι φυσικό και απλό. Ιδιαίτερα για τα παιδιά η ποίηση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παραμύθι που ενεργοποιεί τη φαντασία τους.
Ποιος δεν ταυτίστηκε με τους κεντρικούς ήρωες των έργων, Οδύσσεια και Ιλιάδα του Ομήρου (8ο αι. π.Χ.)… Ποιος δεν ξέρει το Άξιον Εστί (1959) του Οδυσσέα Ελύτη ... και ποιον άφησε ασυγκίνητο ο «Ύμνος εις την Ελευθερία» του Διονύσιου Σολωμού (1823)…
Τα ποιήματα επιπλέον, μας πληροφορούν για γεγονότα του παρελθόντος, για να μη ξεχάσουμε την ιστορία μας, όπως ο ''Επιτάφιος'' του Γιάννη Ρίτσου, που αναφέρεται στα τραγικά γεγονότα που κατέληξαν οι εργατικές διαδηλώσεις και οι απεργίες στη Θεσσαλονίκη το 1936.
Σίγουρα γνωρίζουμε περισσότερα ποιήματα από όσο νομίζουμε· όχι μόνο γιατί τα διδαχθήκαμε στο σχολείο και συγκεκριμένα στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, αλλά διότι αρκετά ποιήματα έχουν μελοποιηθεί κι έχουν ερμηνευθεί από εξαίρετους καλλιτέχνες και ευτυχώς έχουμε πολλά τέτοια ακούσματα.
Επίσης υπάρχουν ποιητικές συλλογές που απευθύνονται σε παιδιά και αποτελούν ιδανικό μέσο για να μπορέσουν οι μαθητές/τριες να μάθουν τη γλώσσα ευχάριστα και να αναπτύξουν το λόγο τους. Γιατί όπως γράφει ο Κωστής Παλαμάς στο ''Ο δωδεκάλογος του Γύφτου'' (1907):
«Όμως τη γύφτικη ζωή μου τη φωτίζει ο Λόγος· και είναι η Ποίηση το υπέρτατο λουλούδι του Λόγου».
